17 de abril de 2015. Estou desfrutando duns días de primavera no meu Macondo de Quintela de Mazaira. Xa escoitei o cuco cantar, xa chegaron as anduriñas e as ameixeiras e as cerdeiras están lucindo o fermoso vestido de flores brancas e os poucos campesiños que quedan no lugar están preparando as terras para sementar as patacas. Non podo esquecer que hoxe hai xa un ano que nos deixou o grande escritor Gabriel García Márquez.
Un bo día tiven a sorte de coñecer a Gabo e compartir con el historias que acontecian no meu Macondo de Quintela. Gustábanlle os pequenos contos de lareira que me contaran a min de pequeno. No trato directo, Gabo era encantador- Durante a nosa conversa agasalloume cun exemplar de Cien Años de Soledad dedicado, ao que correspondín da mesma forma cun exemplar dos meus Contos de Indianos. Tamén o longo desa parola lle dixo a Carmen Balcells, a súa axente literaria, que me facilitase algún libro seu porque lle gustaría que fose o seu editor (isto aínda non se levou a cabo por parte da miña amiga Carmen, pero agardo que algún día se cumpra, igual que son editor doutro entrañable Premio Nobel, José Saramago, con quen, xunto coa súa dona Pilar, partillamos momentos memorables). Tamén a min me gustaría levar as letras galegas algunha creación literaria do inesquecible García Márquez.
Para calquera editor chegar a publicar libros destas grandes figuras da literatura universal é unha fortuna. Pero máis grande é a de ter compartido con eles mesa e mantel e falar do ceo e da terra e poder comprobar que son grandes pola súa obra, que son merecedores do maior recoñecemento, como é o Premio Nobel de literatura. pero mellor honra é constatar que a súa faceta humana aínda os fai más grandes.
Hai tempo que xa non se pode desfrutar da súa compaña, pero por fortuna ninguén nos pode privar da súa memoria a través da súa escrita, que é o mellor patrimonio que puideron legarnos.
