Afiadores irmandados

Moito é o que se ten falado do universo dos afiadores galegos, pero este é un tema que parece non ter fin porque del van xurdindo aspectos pouco coñecidos. Este sería o caso da existencia en Italia do chamado «Circolo Culturale Resiano» e do seu «Museo dell’arrotino» en Stolvizza, na provincia de Udine, é dicir, do museo dos afiadores. Aparecen aquí curiosas coincidencias como o feito de que este oficio tamén en Italia parece concentrarse nunha rexión concreta, como moitos destes afiadores compaxinasen o oficio co traballo no campo e tamén como moitos destes traballadores acabarían por emigrar aos Estados Unidos de América. Este colectivo italiano foi descuberto en Galicia por Florencio de Arboiro. El xa realizou unha visita a Udine e unha representación deles xa estivo en Ourense. Sería interesante seguir profundando no coñecemento mutuo destes dous colectivos afastados xeograficamente, pero con moitas similitudes profesionais e vitais. Para conseguir isto, hai tempo que a Asociación Cultural Ben-Cho-Shey intentou o irmandamento coa asociación italiana. Así, tratou de conseguir o maior apoio posible nos concellos de onde saíron moitos afiadores galegos, pero non foi posible. Hoxe, en cambio, reaparece esta posibilidade grazas á sensibilidade do novo alcalde da Pobra de Trives. Este irmandamento facilitará moito un maior coñecemento mutuo e un intercambio de experiencias entre estes dous colectivos que xa forman parte da historia dos seus pobos.


Se isto se pode levar a cabo, demostraremos que é posible a Europa dos pobos, da sociedade civil, máis alá da globalización e das frías institucións europeas presididas polos intereses económicos. Se os afiadores galegos e italianos estreitan as súas relacións, lograrán reivindicarse como protagonistas dun aspecto importante das súas respectivas historias porque nos dous casos estamos fronte a exemplos de homes que partiron de terras pobres para percorrer o mundo e poder ganar a vida coa súa industria ambulante. Esta é a outra cara da Historia, da que non ten nada que ver nin con nomes importantes nin con xestas heroicas, posto que o heroísmo destes traballadores consistía en traballar moi duramente fóra da súa terra coa industria ambulante e, cando podían, regresaban para poder subsistir na terra na que naceran. Este si que é un heroísmo con maiúsculas.