Domingo Regueiro, presidente de «Ferrol y su comarca»

Paga a pena que nos deteñamos agora nunha das asociacións que subsisten no Centro Galego da Habana e que acaba de facer cen anos. Estoume a referir á asociación que leva o nome de «Ferrol y su comarca». Esta asociación viu a luz un xa afastado 1909, cando se reuniron emigrantes galegos procedentes dos concellos de Neda, Serantes, Narón, Valdoviño, San Sadurniño, Moeche e Ferrol. A xuntanza tivo como obxectivo fundar unha sociedade que fomentase e cito textualmente a acta constitucional: «Por todos los medios posibles la enseñanza, la constitución de sindicatos de labradores y las pequeñas industrias derivadas de la agricultura y de la ganadería y de todo lo demás que tienda al bienestar social y económico de la región y especialmente del pueblo y comarca ferrolana». Nacía así a primeira e a única asociación que ao longo da emigración galega en terras americanas leva o nome de Ferrol, unha asociación que facilitaría o desenvolvemento económico, social e cultural das terras ferrolás. Todo concibido e posto en práctica dende a afastada illa de Cuba e grazas exclusivamente ao esforzo duns emigrantes galegos que traballaban coas súas mans e que, ao mesmo tempo, seguían fieis ás súas orixes galegas.

Esta fidelidade, por certo, parece ser que non é correspondida por parte das actuais autoridades de Ferrol. O actual presidente desta sociedade, Domingo Regueiro, explicoume que a súa relación con estas autoridades segue limitándose hoxe a algunha visita dalgún mandatario ao que esperanzados lle explican as necesidades dos ferroláns que seguen vivindo en Cuba, tales como unha ambulancia para trasladar os socios maiores ou calquera outro tipo de necesidades. O alcalde, o presidente da Deputación ou calquera outro mandatario limítanse sempre a dicir boas palabras e comprométense diante deles en atender as peticións que lles fan nun futuro próximo, pero como me explica o octoxenario Regueiro: «Estes nunca cumpren. Pásalles o mesmo que a min, que hai moitos anos comía un bisté volta e volta e agora dou mil voltas e non encontro o bisté. Son uns malangas». ¡Que cousas ten a emigración galega! Cando Regueiro e os seus paisanos eran mozos, enviaban cartos a Galicia para que a familia puidese comer un bisté ou mercar roupa. Tamén mandaban diñeiro do seu salario para que aquí construísen escolas. Hoxe a necesidade está alá, no outro lado do Atlántico, e padécena aqueles mozos que hoxe son anciáns necesitados e que non reciben por agora nada semellante ao que eles deron no seu día.