Xa dicĆa Miguel de Unamuno: «A EspaƱa pintoresca e lendaria serĆa moito mellor coƱecida –polos espaƱois, entĆ©ndese– se tivĆ©semos mellores camiƱos e vĆas de comunicación ou se fósemos mĆ”is entusiastas e menos galbĆ”ns». Penso que, se en xeral puxĆ©semos mais empeƱo en potenciar o noso, por exemplo a riqueza que nos deu a natureza, a Ribeira Sacra xa hai tempo que deberĆa ter sido declarada Patrimonio da Humanidade.
Temos na fermosa vila de Castro Caldelas, cabeceira da comarca, un castelo dende o que se poden ollar os elementos que atesouran a riqueza da nosa ribeira: o canón do Sil, rĆo que divide as terras de Lugo e de Ourense formando incomparables vales. A un lado quedan os viƱedos, que converten as riscas ladeiras nunha arquitectura Ćŗnica e fĆ”brica dos mellores viƱos da DO. Ao outro lado, extensos soutos de castaƱeiros milenarios que non hai tanto tempo daban castaƱas como produto fundamental para a alimentación dos labregos que moraban nas aldeas. Hoxe os ourizos non hai quen os apaƱe.
A Ribeira Sacra ten un interesante patrimonio cultural nos mosteiros e, por suposto, no medio natural. Acabo de facer a ruta dende Parada de Sil a Castro Caldelas por unha estrada ateigada de curvas que ten moito que mellorar. Serven de alivio os miradoiros dende os que se poden contemplar os canóns dun Sil que hoxe ten pouco do rĆo que un dĆa foi, con augas cristalinas nas que vivĆan troitas asalmoadas, peixes de mĆŗltiples especies e tamĆ©n anguĆas. SĆ”beno ben os maiores da Cubela que vivĆan de vender o que pescaban no seu rĆo. Hoxe non hai pesqueiras porque as augas estĆ”n secuestradas para alimentar unha das industrias mĆ”is lucrativas de Galicia.