Xa dicía Miguel de Unamuno: «A España pintoresca e lendaria sería moito mellor coñecida –polos españois, enténdese– se tivésemos mellores camiños e vías de comunicación ou se fósemos máis entusiastas e menos galbáns». Penso que, se en xeral puxésemos mais empeño en potenciar o noso, por exemplo a riqueza que nos deu a natureza, a Ribeira Sacra xa hai tempo que debería ter sido declarada Patrimonio da Humanidade.
Temos na fermosa vila de Castro Caldelas, cabeceira da comarca, un castelo dende o que se poden ollar os elementos que atesouran a riqueza da nosa ribeira: o canón do Sil, río que divide as terras de Lugo e de Ourense formando incomparables vales. A un lado quedan os viñedos, que converten as riscas ladeiras nunha arquitectura única e fábrica dos mellores viños da DO. Ao outro lado, extensos soutos de castañeiros milenarios que non hai tanto tempo daban castañas como produto fundamental para a alimentación dos labregos que moraban nas aldeas. Hoxe os ourizos non hai quen os apañe.
A Ribeira Sacra ten un interesante patrimonio cultural nos mosteiros e, por suposto, no medio natural. Acabo de facer a ruta dende Parada de Sil a Castro Caldelas por unha estrada ateigada de curvas que ten moito que mellorar. Serven de alivio os miradoiros dende os que se poden contemplar os canóns dun Sil que hoxe ten pouco do río que un día foi, con augas cristalinas nas que vivían troitas asalmoadas, peixes de múltiples especies e tamén anguías. Sábeno ben os maiores da Cubela que vivían de vender o que pescaban no seu río. Hoxe non hai pesqueiras porque as augas están secuestradas para alimentar unha das industrias máis lucrativas de Galicia.